Συγγραφέας : Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay)
Μεταφράστρια: Μαρία Μπεζαντάκου
Εκδόσεις: Οpera
Κατηγορία: Μυθιστόρημα (ψυχολογία)
Έτος έκδοσης: Αθήνα 2012
Ο Αργεντινός συγγραφέας, γιατρός και ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) χρησιμοποιεί έναν πρωτότυπο τίτλο για το πέμπτο βιβλίο του που έχει γίνει best seller και παροτρύνει μέχρι στιγμής εκατομμύρια αναγνώστες σε όλον τον κόσμο να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους μέσα από τον πρώτο δρόμο της οριστικής αποδοχής της ευθύνης για την ίδια μας τη ζωή δημιουργώντας το δρόμο της Αυτοεξάρτησης, το δεύτερο δρόμο της ανακάλυψης του άλλου μέσα από τον έρωτα και το σεξ προχωρώντας στο δρόμο της Συνάντησης, τον τρίτο δρόμο που οδηγεί στην απώλεια, το δρόμο των Δακρύων και τον τελευταίο το δρόμο που δίνει την ολοκλήρωση στον άνθρωπο, το δρόμο της Ευτυχίας.
Υπόθεση
Ένα λάθος του παροχέα Ίντερνετ αρκεί για να φέρει σε επαφή δύο αγνώστους, κατά έναν απρόσμενο τρόπο. Ο Ρομπέρτο, ένας εργένης διαφημιστής κουρασμένος από μια ζωή ρουτίνας και καβγάδων με τις εκάστοτε κοπέλες του, αρχίζει να δέχεται στον υπολογιστή του τα ηλεκτρονικά μηνύματα που ανταλλάσσουν δύο ψυχολόγοι οι οποίοι ετοιμάζουν ένα βιβλίο για τον έρωτα και τις σχέσεις των ζευγαριών. Ο Ρομπέρτο διαβάζει τα μηνύματα της ψυχολόγου Λάουρα την οποία απροσδόκητα στο τέλος και ερωτεύεται και ανακαλύπτει τις διαφορές ανάμεσα στα μακρόβια συναισθήματα μέσα σε μια σχέση και τα βραχύβια πάθη.
Το βιβλίο ουσιαστικά προτρέπει τον αναγνώστη να βλέπει στον έρωτα με τα μάτια ανοιχτά και να βλέπει τον άλλο, όπως πραγματικά είναι, και όχι, όπως θα ήθελε να είναι.
«Η σχέση προσθέτει. Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο. Αξίζει το βάσανο που προκαλεί. Αξίζει τον πόνο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Κι όλα αυτά αξίζουν, γιατί, όταν θα τα έχουμε ξεπεράσει, δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι, θα έχουμε αναπτυχθεί, θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι, θα αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι. Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν ένα σύντροφο για να λύσουν τα προβλήματά τους. Πιστεύουν ότι μια σχέση θα θεραπεύσει τις αγωνίες τους, την ανία τους, την απουσία νοήματος από τη ζωή τους. Τι φοβερό λάθος! Όταν επιλέγω κάποιον σύντροφο με αυτές τις προσδοκίες, καταλήγω αναπόφευκτα να μισήσω το πρόσωπο που δε μου δίνει αυτό που περίμενα. Και μετά; Μετά μπορεί να ψάξω να βρω άλλον, κι άλλον, κι άλλον… Ή μπορεί να αποφασίσω να περάσω τη ζωή μου γκρινιάζοντας για την τύχη μου. Η πρόταση είναι να φτιάξω τη δική μου ζωή χωρίς να περιμένω να το κάνει κανένας άλλος για μένα. Η πρόταση είναι, επίσης να μην προσπαθήσω να φτιάξω τη ζωή του άλλου, αλλά να βρω κάποιον για να κάνουμε κάτι μαζί, να περνάμε καλά, να αναπτυχθούμε, να διασκεδάσουμε, αλλά όχι για να μου φτιάξει τη ζωή. Η σκέψη πως ο έρωτας θα μας σώσει, θα λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατάει παγιδευμένους σε φαντασιώσεις και αυταπάτες, αποδυναμώνοντας την αυθεντική δύναμη της αγάπης που ξέρει, πώς να μας μεταμορφώσει. Αντί να ψάχνουμε καταφύγιο σε μια σχέση, θα μπορούσαμε να δεχτούμε αυτή τη διεγερτική της δύναμη που μας ξυπνάει από το λήθαργο και μας φέρνει σε άμεση επαφή με τη ζωή, μας ωθεί προς τα μπρος και μας δείχνει καθαρά πώς πρέπει να αναπτυχθούμε. Για να ευδοκιμήσουν οι σχέσεις μας, είναι αναγκαίο να τις δούμε με διαφορετικό τρόπο : σαν μια σειρά από ευκαιρίες να διευρύνουμε τη συνείδησή μας, να ανακαλύψουμε μια βαθύτερη αλήθεια και να γίνουμε άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης. Κι όταν γίνω ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, που δε χρειάζεται κανέναν για να επιβιώσει, τότε σίγουρα θα βρω κάποιον επίσης ολοκληρωμένο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει.
Ο άλλος είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τις πλευρές μου που έχω αρνηθεί.
Στην προσπάθειά μας να πούμε όχι στον πόνο λέμε όχι στον έρωτα. Και το χειρότερο : λέμε όχι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Το να είμαστε ανοιχτοί και σίγουροι ότι ο άλλος θα μας δει έτσι όπως είμαστε, είναι μια στάση που οδηγεί στον έρωτα. Δε χρειάζεται να μεταμφιεστώ σε δυνατό για να με αγαπήσεις. Αν το κάνω, ποτέ δε θα μάθω αν είσαι ικανός να με αγαπήσεις, όπως πραγματικά είμαι : ευάλωτος, αδύναμος, ή οτιδήποτε.
Πρέπει να ξεφύγουμε απ’ το μύθο που υποθέτει πως, αν αγαπιόμαστε, πρέπει να συμπίπτουμε σε όλα. Δεν είναι έτσι : αγάπη δε σημαίνει να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο ούτε να σ’ αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου. Το θέμα είναι να με σέβεσαι, όπως είμαι. Το θέμα είναι να βλέπεις στον έρωτα, να αγαπάς με τα μάτια ανοιχτά. Οι άνθρωποι είμαστε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, και αγάπη είναι να μπορείς να αποδέχεσαι και τον άλλον σαν ένα συμπαγές πακέτο, να τον θέλεις, έτσι όπως είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον αλλάξεις.
Η αγάπη έχει να κάνει με την απόφασή μου να αφήσω τον άλλον να εισχωρήσει, να χαλαρώσω τις άμυνες, να εγκαταλείψω την επιφυλακτικότητά μου, να τολμήσω να ξεφύγω από τις άκαμπτες ιδέες μου προς τιμήν του και να πάρω την απόφαση να ανακαλύψω πώς είναι, πώς κινείται και πώς σκέφτεται, χωρίς να προσπαθώ να τον βάλω να σκεφτεί ή να κάνει αυτό που θέλω εγώ.» (απόσπασμα του βιβλίου)
Κριτική
Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό τρίο κι ένα πρωτότυπο και ευφάνταστο μυθιστόρημα σκέψης και αναζήτησης γύρω από το κεφαλαιώδες ζήτημα των ερωτικών σχέσεων. Το μυθιστόρημα αυτό διαβάζεται ευχάριστα, προσελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και δίνει απαντήσεις σε θέματα που αφορούν στον έρωτα και στις σχέσεις ζευγαριών μέσα από την οπτική της πραγματικότητας και όχι του μύθου που μπορεί να πλάθει ο καθένας προκειμένου να επιδιώξει να πραγματώσει επιθυμίες που είναι ουτοπικές. Αποτελεί έναν πολύ καλό οδηγό για αυτούς που έχουν αποφασίσει να περάσουν από το πάθος και τον έρωτα στην αληθινή αγάπη με όποιο τίμημα αλλά και ευτυχία μπορεί αυτή να τους δώσει.
Χριστίνα Μεγαλομύστακα
Μαθητική Εφημερίδα "Μαθουτοπία" 