Ο διχασμός του ήλιου

Κάθε που ορθώνεται ο ήλιος στο περβάζι

Ολόγιομο πηγαίνει να συλλογιστεί

σκυφτό και βυθισμένο το φεγγάρι

Το δίλημμα του δειλινού να λύσει αδυνατεί.

Κι εσύ ξανά προβαίνεις στο κατώφλι

Άνοιξη νιώθει η φύση και ανθεί

Του Διόνυσου τον έρωτα μού λέει φοβισμένο

Αισθάνεσαι για μένανε, μα εγώ εδώ σωπαίνω.

Κλυδωνισμός σεισμός τραντάζει την καρδιά μου

Στα χέρια σου την ακουμπώ

Κι αυτή σε εξυμνεί

Να διατηρήσεις την ελπίδα άσβεστη

παρακαλεί και κλαίει

Να μην την επροδώσεις

Και φύγεις σαν πουλί

Αδημονώ να υποταχτώ στα μάτια της ψυχής σου

Οι ηλιαχτίδες σου να σκύψουν

και να ζεστάνουν στοργικά την αθάνατή μου φύση

Κι εσύ ενεός μπροστά στη θεϊκή θωριά μου

Να αντιμετωπίσεις θαρρετά

τη μεθυστική πραγματικότητά μου

Πάσσιου Χριστίνα, Γ3, 2014